‘Schuif eens een stukkie op,’ zegt zijn vrouw An, die met haar logge lijf naast hem kruipt.
Met een diepe zucht draait hij zich om. Morgen is de laatste dag voor zijn kerstvakantie.
De volgende ochtend sloft Joachim met afhangende schouders naar de paprikakassen. In zijn hand houdt hij een jute tas met daarin zijn broodtrommel. Hij passeert een paar huizen, waarvan de bewoners hun bomen volgehangen hebben met lichtjes. Alsof er nog niet genoeg licht is in dit dorp denkt Joachim. Zelfs in Steenwijk zie je in het donker nog de gele gloed van de kassen aan de hemel.
Tien minuten later staat Joachim in de centrale verwerkingsruimte van de paprikakwekerij. Hij moet de bestellingen klaar zetten. Veel van zijn oude maten moesten het bedrijf verlaten. Ze zijn vervangen door Polen. Zwijgend doet Joachim zijn werk. Het is nog geen vier uur als er kerstmuziek door de luidsprekers van de intercom klinkt. Joachim hoort de vrolijke stem van Suzanne, de hoogblonde directiesecretaresse.
‘Alle werknemers nodig ik uit om in de kantine een kerstborrel te komen drinken.’
Op een holletje rennen de Polen naar de kantine. Joachim sjokt als laatste achter hen aan.
In de kantine gaat Joachim bij het raam zitten. Hij neemt een hap van een bitterbal en kijkt uit op de eindeloze polderakkers met zwarte klei. Uit de luidsprekers klinkt het lied van Mariah Carey: All I want for Christmas is You. ‘Wat wil jij?’ vraagt een collega aan hem. ‘Huh,’ Joachim schrikt op uit zijn gepeins. Hij weet het wel, maar zegt niets en staart naar buiten. De schemering probeert het polderdorp te overmeesteren, maar door het licht van de kassen, lukt dat niet.
Een hand op zijn schouder doet hem opschrikken uit zijn gepeins. Het is de directiesecretaresse. Achter haar staat een jonge man met een gele pet op. ‘Wil je aan deze meneer de meterkast aanwijzen?’ vraagt zij met een zwoele stem. Samen lopen ze terug naar de werkvloer.
‘Hier moet je zijn,’ zegt Joachim als ze bij een kleine kamer vlak bij de ingang zijn gekomen.
De man noteert de standen en vertrekt weer. Joachim blijft alleen achter in de meterkamer. Hij laat zijn hand even rusten op de hoofdschakelaar van de elektriciteit. Hij grijnst even en schudt dan zijn hoofd. Dat zou ik nooit durven, denkt hij.
Joachim groet de overgebleven ladderzatte directieleden in de kantine door bij de deur nog even zijn hand op te steken. Niemand reageert en schouderophalend loopt Joachim naar buiten. Bij de deur van de meterkast kijkt hij om zich heen. Hij ziet niemand. Even krabt hij zich op zijn kale hoofd, maar stapt dan naar binnen. Nu durf ik het wel, denkt hij. Zachtjes zingt hij: ‘All I want for Christmas is…’ en met een ferme handbeweging zet hij de hoofdschakelaar van de elektriciteit op OFF. Op de tast loopt hij naar huis.
Joachim staat samen met An voor het raam van hun slaapkamer naar buiten te kijken. Het is donker in de kamer. Op de vensterbank branden een paar flakkerende kaarsen. De gordijnen blijven vannacht open. Joachim kijkt naar de volle maan en de sterren.
‘Hoe kan het licht in de kassen nou zijn uitgegaan?’ vraagt An.
‘Ik weet het niet,’ zegt Joachim glimlachend, ‘er was vanmiddag een meteropnemer, die zal wel ergens aan hebben gezeten.’
‘Dat ze het niet repareren, vind ik wel vreemd.’
‘De directie is te dronken om het energiebedrijf te bellen en alle mensen hier in het dorp vinden het vast wel best zo.’
‘Kijk,’ zegt hij, terwijl hij naar boven wijst, ‘een vallende ster.’
‘Je mag een wens doen,’ zegt An.
‘Dat hoeft niet,’ antwoordt Joachim, terwijl hij An stevig tegen zich aandrukt, ‘ik ben tevreden zo.’
Dit verhaal heeft in de kerstbijlage van de Steenwijker Courant van 24 december 2014 gestaan. De redacteur daarvan deed een oproep verhalen in te sturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten